Güneş ikizler burcundaki seyrine yeni başlamışken, İstanbul Cihangir Klinik’te, inşaat mühendisi bir baba ile hukukçu bir annenin ikinci kızı olarak dünyaya geldim. Çocukluktan gençliğe adım attığım yıllarım, tutkuyla bağlandığım baleyle ve seksenli yılların meşhur “Fame” adlı konservatuar öğrencilerini konu alan müzikal filmini tekrar tekrar bıkıp usanmadan izlemekle geçti. Yine aynı yıllarda, göz doktoru merhum Dedem’in ilham dolu vizyonu ve zorluklarla geçen hayat mücadelesinin, ileriye dönük seçimlerimi belirlememde etkin rol oynadığını söyleyebilirim. Dedem, 17 yaşında gittiği Çanakkale Savaşı’nda gazi olmuş, meslek hayatı boyunca Anadolu’da Trahom salgını ile mücadele etmek için kasaba kasaba dolaşmış idealist bir doktormuş.

Bugün sevgi günü. Sevmeyi sevenlerin, sevmeyi bilenlerin ve sevgili kalabilmeyi başaranların günü. Böyle bir günün hangi kültürden veya coğrafyadan çıkmış olmasının da bir önemi yok kanımca. Her nerede ve hangi şartlarda olursa olsun sevgi ile başlayan bir gün, çok güzel bir gün ve ne kadar büyük mana kazanmış ki tüm dünyada en çok kutlanılan günlerden

Hacer Hanım elinde iki ada çayı ile odaya girdiğinde, yeni çıkacak ürünüm ile ilgili literatürleri önümüze dökmüş, formülasyonu konuşuyorduk. Etrafımız bitkilerden elde edilmiş extreler ve esansiyel yağlar içeren onlarca tüp ile çevrelenmiş, büyük bir şifa ormanında oturuyorduk. Faruk Bey fitoterapi ve aromaterapi uygulamalarında hem eğitim veren, hem de araştırma yapan lider bir kurumun başındaki öğretim görevlisiydi ve yıllarını bitkiler üzerinde çalışmaya adamıştı. Kendisine projemi bir kaç yıl önce anlatmış ve hemen formülasyon için araştırmalara başlamıştık.

İlk kez, tarih boyunca bir çok uygarlığın aidiyet bulduğu, Harran bölgesinde toprağa tutundu. Tarihi de varlığı da Anadolu kadar zengin. Herkes ve her şey bir var olma sebebiyle dünyaya geliyorsa, onunkisi, gelecek nesillerin yayılmasını sağlamak için tohum üretmektir.

Somya, üzerine çıktığımda, bir dağın tepesine çıkmışım hissi yaratacak kadar yüksek gelirdi bana. Atlayınca da uçtuğumu zannedecek kadar ürkütücü bir heyacana kapılırdım. Her seferinde düşüp, halının sert dokusuna yapışsam da yılmazdım.Tekrar tırmanır, kollarımı iki çırpmamla uçar uçar sonra yine halıyla bir olurdum.

Bugünlerde gökyüzünü çok daha fazla izliyorum. Özellikle geceleri.. Uzun yolculukları için, yıldızların altında sahne almış balerinler gibi hizzaya girip öncülerini takip ederken izliyorum göçmenleri.. Penceremde ekmek kırıntısı ile beslediğim serçeleri, istanbul boğazının simgesi martıları, postacı güvercinleri, gökyüzünün efendisi kartalları, zekası ile ün salmış kargaları...